Rozdział V

- No to masz problem - zakończyła temat Yuki, zarzucając plecak na plecy,

z zamiarem opuszczenia Deidary i odwróciła się. Następnie wpadła na coś

lub kogoś małego, odbiła się i wylądowała na ziemi, przy okazji klnąc cicho.

- Na razie największy problem, to masz ty...

Yuki wzdrygnęła się, słysząc nowy, chropowaty głos. Powoli i ze strachem podniosła wzrok. To, co zobaczyła sprawiło, że jej serce zaczęło bić szybciej z przerażenia. Przed nią stał niski, garbaty mężczyzna, z twarzą wyglądającą jakby ktoś przejechał po niej kosiarką. Duży płaszcz w czerwone chmurki ciągnął się za nim, przez co sprawiał wrażenie jeszcze szerszego i bardziej zdeformowanego. Chociaż to nie jego wygląd najbardziej przerażał Yuki. Była to jego niesamowicie mroczna aura, jaką wokół siebie roztaczał, mgłę okrucieństwa, nienawiści, sprawiającą, że człowiek zaczynał odczuwać strach i trwogę. Emanował jeszcze jednym. Była to niezwykła tajemniczość, która na początku zaciekawiła dziewczynę, ale to uczucie zostało przyćmione paniką. Zaczęła powoli odsuwać się, po ziemi, od nowoprzybyłego, gdy nagle na coś natrafiła. Spojrzała w górę. Były to nogi Deidary, który stał i próbował zachować równowagę, poprzez trzymanie się drzewa. Patrzył na nią z kpiną wymalowaną na twarzy. Widać było, że blondwłosy na to czekał. Dziewczynę zastanawiało, czy akcja Brzasku była zaplanowana, a całe misterne konstruowanie wymysłu Tsuchikage na kształt planu można uznać za bezsensowne, czy może to czysty niefart wynikający z jej wrodzonego pecha. Spróbowała wstać, ale morderczy wzrok karła stojącego naprzeciwko, wybił jej ten pomysł z głowy. Wszyscy utrzymywali swoje pozycje w milczeniu przez długi czas. Każdy wiedział, że osoba, która zacznie będzie na straconej pozycji. To jak spotkanie biznesmenów. Ten z nich, który zacznie temat biznesu, pokaże, że bardziej mu na nim zależy. W tym wypadku Yuki była już na starcie na straconej pozycji. Wiedziała, że nie ma już nic do stracenia.

- Emm… prze-przepraszam, co ze mną zrobicie – zaczęła, z trudem powstrzymując głos od drżenia. – No, bo ja bym już wolała iść i ten…

- Deidara! Ile można na ciebie czekać – przerwał jej niższy mężczyzna. W jego głosie dało się słyszeć zniecierpliwienie i chłód. – Doskonale wiesz, że nienawidzę czekać.

- To nie moja wina, Sasori no danna. Hidan mnie zostawił na drodze. Ta mała mnie znalazła i naprawiła. Właśnie miałem wracać – odpowiedział mu blondyn, chwiejąc się w każdą stronę. Widać było, że stara się przybrać dobrą minę do złej gry. Tak naprawdę, bez żadnych dopalaczy, nie wróci do formy przez najbliższe 2 godziny. Starszy mężczyzna zmierzył go wzrokiem.

- Coś szczerze w to wątpię – warknął mu w odpowiedzi i przeniósł wzrok na Yuki. – Dlaczego ci pomogła?

- To jest bardzo dobre pytanie, danna. Niestety nie chce mi na nie odpowiedzieć. – Deidara udał smutnego. Widać było, że nie jest najlepszym aktorem. Raczej przeciętnym, a nawet marnym. Po chwili dodał: - Ale za to robi dobre kanapki.

Uśmiechnął się. W normalnej sytuacji Yuki spojrzałaby na niego z politowaniem, tak jak zrobił to karzeł, po czym by się zaśmiała, ale w tej sytuacji nie było jej do śmiechu. Przed nią stało dwóch najniebezpieczniejszych ludzi na świecie i ucinało sobie pogawędkę o kanapkach. Nie wiedziała, co o tym myśleć. Powoli wstała z ziemi i odsunęła się od nich, gotowa w każdej chwili uciec.

- Nie radzę ci uciekać – rzucił karzeł, nawet na nią nie patrząc. – Nie będę litościwy dla takiego gówniarza jak ty.

Yuki wyczuła w jego głosie coś, czego nie mogła określić. Spojrzała na Deidarę, Kończył właśnie ostatnią ze zrobionych przez nią kanapek. Oblizał palce ze smakiem. Nagle karzeł wykonał jakiś bliżej niezidentyfikowany ruch i rzucił czymś w chłopaka o blond włosach. To „coś” okazało się być małą buteleczką z żółty płynem w środku. Deidara spojrzał najpierw na mężczyznę, a potem na flakonik. Na jego twarzy pojawił się wesoły uśmiech. Otworzył go jednym ruchem i wypił zawartość. Yuki nie miała pojęcia, co to mogło być, ale po zobaczeniu jak blondyn wstaje na nogi uznała, że był to jakiś wspomagacz. „Świetnie teraz dwóch może się poruszać” pomyślała ze strachem i odsunęła się jeszcze jeden krok w tył. Nagle coś usłyszała. Stanęła w pozycji obronnej i mierzyła wzrokiem dookoła. Nie tylko ona coś dosłyszała. Karzeł uniósł głowę i rozglądał się, a Deidara nasłuchiwał. Po chwili wszyscy poczuli czyjąś czakrę zbliżającą się w ich stronę. Yuki od razu uznała to za dobra okazję do ucieczki. Nie miała zamiaru wykonywać tej misji. Nigdy nie sądziła, że Akatsuki będzie tak przerażające. Niestety jej układający się już w jej głowie plan, stał się bezużyteczny, gdy przed nią pojawił się Deidara, a z drugiej strony karzeł. Dziewczyna nawet nie zauważyła, kiedy tych dwóch gentelmanów się poruszyło. Kolejnym niewyjaśnionym zjawiskiem był fakt, że oni wyglądali jakby chcieli jej pomóc, a to tak zdziwiło ją, że przez chwilę zapominała jak się oddycha. Karzeł kiwnął głową i mruknął: - Tam są.

Wszyscy jak na komendę spojrzeli w stronę przez niego wskazaną. Rzeczywiście, po jakimś czasie pojawiła się tam grupka jakiś osób. ANBU. Nie była już to ta sama grupa, co na początku. Ta składała się z mniejszej liczby osób, ale wyglądała na bardziej zorganizowaną i silniejszą. Dowódca wyszedł do przodu.

- Członkowie Akatsuki. Aktualnie nic od was nie chcemy, tylko proszę, oddajcie nam Hottori Yuki – powiedział oficjalnym tonem. – Jest poszukiwana we wszystkich Krajach.

Dwóch członków Akatsuki spojrzało na dziewczynę ze zdumieniem. Ta natomiast zmarszczyła brwi, zastanawiając się jak to jest możliwe, że jest już poszukiwana, w zasadzie, wszędzie. Przypomniało jej się jak ostatnio, gdy ścigała przestępcę, grupy poszukiwawcze z innych Krajów dowiedziały się o jej zadaniu już, gdy złapała winnego. Spojrzała na chwilowych towarzyszy. Deidara spojrzał na nią z rozbawieniem, a karzeł z… ciekawością? Możliwe. Nie widziała dokładnie jego twarzy, ale tak przynajmniej jej się wydawało. Obydwoje przeniosło swój wzrok na siebie, a po chwili kiwnęli do siebie głowami.

-Co zrobiła? – zapytał starszy mężczyzna z obojętnością w głosie. Tak, bardzo możliwe, że wcześniej się jej zdawało. Oddział wymienił ze sobą porozumiewawcze spojrzenia.

-Jest oskarżona o zaatakowanie Kage Wioski Ukrytej w Chmurach. Ma natychmiast stawić się przed sądem i wytłumaczyć motywy swojego postępowania – odpowiedziała mu ta sama osoba, patrząc na Yuki. Ta wychyliła się zza pleców Deidary i pokazała mu język.

-Jesteś śmieszny jak śnieg na Syberii – mruknęła, patrząc na dowódcę z politowaniem. O wiele łatwiej szło jej obrażanie, szydzenie, żartowanie z ludzi, których się nie bała i uważała za żałosnych. Członek ANBU ledwo się powstrzymał przed rzuceniem się na białowłosą. No cóż. Denerwowanie szarych ludzi też szło jej całkiem nieźle. Deidara stuknął ją w głowę. Dziewczyna spojrzała na niego ze zdziwieniem i zaskoczeniem. Zastanawiała się, czemu ją uderzył i czy wie, że zrobił to dość mocno.

-Głupia, nie wychylaj się, bo jeszcze cię trafi – odpowiedział jej wesoło blondyn, wsadzając ręce do woreczków przyczepionych mu do pasa. Karzeł poruszył się lekko i spod jego płaszcza, minimetry od twarzy dziewczyny, wysunął się długi, mechaniczny ogon. Yuki oniemiała i ze wzrokiem wbitym w ostrze na końcu odsunęła się trochę. Jej myśli od razu pognały w stronę pytania, jak musi wyglądać mężczyzna, posługujący się taką bronią. Odnotowała sobie w głębi, że musi to sprawdzić. Natomiast oddział ANBU już wiedział, że nie odbędzie się bez walki z Akatsuki. Wszyscy wyciągnęli już bronie i stanęli w pozycjach, gotowi do ataku. Czekali na znak od dowódcy. Ten patrzył na trójkę ludzi i czekał. Yuki nie wiedziała, na co czeka, bo w takiej sytuacji atakuje się jak najszybciej, by nie dać przeciwnikowi czasu do namysłu. Dwójka przed nią również nic nie robiła. W końcu Deidara mruknął: - Czyli ty bierzesz tych z prawej i dowódcę, a ja grupkę z lewej?

- Może być – odpowiedziało mu chrypnięcie. W następnej chwili obydwoje członkowie najbardziej poszukiwanej organizacji świata, znajdowali się przy swoich przeciwnikach. Deidara wyrzucał w stronę swych przeciwników jakąś białą substancję, po czym krzyczał „Katsu” albo po prostu ciął kunaiem przeciwnika. Karzeł natomiast przebijał swoje ofiary ostrzem. Jego przeciwnicy nawet skaleczeni przez jego ogon po chwili padali niezdolni do ruchu. ANBU w zasadzie nie wiedziało, co robić. Jedni rzucili się do ucieczki, ale zostali znokautowani przez Deidarę. Yuki patrzyła na to z otwartymi ustami. Dawno nie widziała tak jednostronnej walki. Nie mogła uwierzyć w to, jaki poziom prezentuje Akatsuki. To była zupełnie inna bajka niż ona, czy jej sensei albo przyjaciele. Chociaż może Darui dałby sobie radę. W sumie nie wiedziała jak naprawdę walczą członkowie Brzasku. To była tylko próbka ich możliwości. Oglądając tą scenę nagle zauważyła jedno. Na scenie walki nigdzie nie mogła zobaczyć dowódcy. Gdy ta wiadomość dotarła do jej mózgu jak najszybciej wyciągnęła miecze i w ostatniej chwili skontrowała śmiertelne uderzenie nadchodzące znad jej głowy. Jej przeciwnik odepchnął się i stanął naprzeciwko niej. Yuki odskoczyła do tyłu i ustawiła się w pozycji pół ataku, pół obronnej, a mianowicie jeden miecz z przodu, drugi z tyłu. Mężczyzna obrócił kunai w ręce. Nie wiele brakowało. Białowłosa spostrzegła, że jej przeciwnik jest bardziej spięty niż powinien. Fakt wyglądał na młodego, ale czyżby to była jego pierwsza poważna akcja? Yuki zaśmiała się cicho, na myśl o łatwym punkcie. Członek ANBU chyba to usłyszał, bo skrzywił się lekko i ruszył w jej stronę. Nie był nawet zbyt szybki. Niebieskooka przeskoczyła zwinnie nad nim i przyłożyła swoją katanę do jego szyi.

- Poddaj się – mruknęła cicho. Nie lubiła zabijać nowicjuszy. W przyszłości mogli być warci uwagi. Mężczyzna nie posłuchał jej i odskoczył w przód. Yuki spojrzała na niego pustym wzrokiem. Jej przeciwnik wykonał kilka pieczęci i dmuchnął w nią kulą ognia. Dziewczyna zwinnie ją ominęła i w mgnieniu oka znalazła się przed atakującym. Ten cofnął się mimowolnie. Białowłosa omiotła go spojrzeniem i ruszyła w jego stronę. W ułamku sekundy jednym mieczem odcięła mu głowę i szybko schowała miecz.

- Styl jednego miecza: Gilotyna – burknęła pod nosem, stojąc plecami do ofiary. Przed nią stali jej pomocnicy i patrzyli na nią. Jeden z uznaniem, drugi w sposób nieokreślony. Deidara uśmiechnął się do niej.

-Chodź z nami – powiedział, uśmiechając się beztrosko. Nie było po nim widać, że przed chwilą starł się w wrogiem. Żadnych obrażeń ani oznak zmęczenia. –Dołącz do Akatsuki.

Karzeł nie odezwał się. Odwrócił się i ruszył przed siebie w stronę kwatery głównej. Deidara ruszył za nim. Yuki patrzyła w ziemię. Nie obchodziła ją śmierć tego człowieka. Po prostu wiedziała, że teraz nie będzie już odwrotu. Wkroczyła w świat, w którym nikt jej nie pomoże, jest zdana tylko na siebie. Gdy zawoła nie zjawi się jej rycerz. Została sama. Z jednej strony będzie poszukiwana przez cały świat, z drugiej po swojej stronie będzie miała najgorszych kryminalistów, jacy chodzą po świecie. Czy się bała? Owszem. Ale jedno uczucie dominowało. Nieokreślone podniecenie. Spotka się z czymś, o czym inni mogą sobie tylko pomarzyć. Zaczęła wierzyć, że jej się uda. No, bo przecież, co może pójść nie tak?

- Yuki idziesz? – zawołał Deidara. Dziewczyna spojrzała na niego. Uśmiechnęła się.

- Pewnie – odkrzyknęła i ruszyła w stronę, w którą nikt dobrowolnie się nie zapuszcza. 

Emm... cześć? Dawno mnie tu nie było, nie? No cóż. Nie mam jak się tłumaczyć xD Za tydzień już powinnam normalnie wstawiać notki, gdyż napiszę już mój test gimbazjalny i życie wróci do normalnego stanu. Do czerwca. Wtedy ogłoszą wyniki, a wtedy me życie dobiegnie końca. Jeszcze raz przepraszam, proszę o pokutę i rozgrzeszenie. A i jeszcze jest sprawa. Jak mam tam taką fajną zakładkę o treści "Aktorzy" to postanowiłam, że ograniczę się tam do opisania kto co lubi i czego nie oraz wyglądu by nie zdradzać fabuły. Dziękuje bardzo za przeczytanie, liczę na niezły opierdol i że się podobało. 

Do usłyszenia!!!